BAMS: de rode draad doorheen mijn wedstrijdseizoen

Nee, ik kreeg geen 5 fietsen. Maar ik vond wel een plekje waar ik me helemaal thuis voel en mensen die helemaal in mijn geloven. Het gevolg? Ineens fietste ik, ondanks een matige voorbereiding wegens ziektes, een heel pak beter dan de vorige jaren.

Getuige daarvan zijn mijn twee Belgische titels (in XCC en XCO) van deze zomer, maar de rode draad doorheen mijn seizoen was toch de BAMS, het regelmatigheidscriterium van de grootste Belgische marathons. Ik had dan wel 2 prachtige kersen om op mijn taart te zetten, maar ook die taart zelf mocht smaken.

Ik startte mijn seizoen in de Roc d’Ardenne, kort na een zalige trainingsstage in Girona en met mijn gloednieuwe BH Lynx LT onder mijn achterwerk. Ik kon tijdens die stage een BH Lynx meenemen en het klikte meteen. De dag na mijn stage bestelde ik mijn eigen Lynx LT, pimpte hem met een lange Pro Tharsis dropper en stak er mijn lichte competitiewielen in met mijn favoriete banden set (Vittoria Barzo en Mezcal).

Aangezien ik mijn fiets niet had kunnen testen voor de wedstrijd, was het even spannend of alle instellingen goed stonden. Ik heb achteraf nog wat zaken aangepast, maar ik bleek dankzij de ongelooflijke afdalingscapaciteiten van mijn nieuwe speelgoed en de dikke modder toch de snelste Master 2 aan de finish. Dat had ik écht niet verwacht…

Twee weken later stond ik aan de start van de Hard’n marathon, de tweede manche van de BAMS ( de eerste viel samen met mijn stage). Ik koos er bewust voor de korte afstand en voelde dat mijn conditie al een pak beter was dan enkele weken geleden. Weer kon ik winnen, ik was zelfs de snelste Master van alle categorieën.

Een weekje later ging mijn eerste doel van het seizoen door: De BeMC! Dat is zo’n beetje mijn thuiswedstrijd en dus maak ik er elk jaar een punt van om daar te gaan voor het podium. Na een matige proloog en eerste etappe, kwamen de benen pas écht onder stoom tijdens de koninginne-etappe. Die win ik en zo nam ik ook de leidersplaats bij de Masters 2 over. Die eerste plaats gaf ik niet meer af en dus won ik de BeMC ook dit jaar.

De BAMS ging dan op bezoek in La Reid voor de legendarische Ardennes Trophy, toch één van de toporganisaties van ons land. Ik koos er zo kort na de BeMC weer voor de korte afstand, maar werd nu slechts 3e Master 2. Ik was duidelijk nog niet volledig hersteld van de BeMC..

Een dag later startte ik in de 3 Nations Cup in Genk, tevens mijn eerste XC van het jaar. Ik trof er een erg technisch parcours aan en werd na een lange inhaalrace vanop de laatste startrij 4e Master 2. De benen waren raar genoeg veel beter dan de dag ervoor en ik had geweldig genoten van de snelle, flitsende, technische XC-wedstrijd. Dit smaakte naar meer!

Als tussendoortje stond ik begin juni aan de start van de Ohm trail. Net op het moment dat ik wilde versnellen, sloeg ik daar mijn reeds zwakke enkel om. Ik strompelde nog verder en kwam als 19e algemeen aan. Dat heb je als je van fietsen je doel maakt en het lopen wat verwaarloosd…

Een week later eindigde mijn MTB-marathon in Stoumont in de bus van de organisator. Een tweede lekke band was er te veel aan. Jammer, want het parcours was echt tof!

Gelukkig had ik een week later in de Raid des Hautes Fagnes geen pech, want ik had superbenen en sloot de 90 km af als 3e algemeen en eerste Master 2. Ik veroverde ook de leiderstrui in de BAMS en had er ineens een doel bij!

Na een weekje rust, gevolgd door 10 zalige trainingsdagen in het prachtige St. Moritz (en nog enkele dagen in La Bresse) stond er een dubbele uitdaging op mij te wachten. In een zotte bui en met het idee om mijn poulain Mathias De Keersmaeker naar de Belgische titel bij de U17 te zien vliegen (gelukt!), schreef ik me zowel voor het Belgisch Kampioenschap XCC (short track) als het BK XCO (cross country Olympic) in, die beiden door zouden gaan in Houffalize. 

Tijdens de verkenningen werd het me al snel duidelijk dat dit écht een parcours voor mij was. Het was zwaar en technisch en dus had ik ook met mijn BH Lynx LT, met zijn 120mm veerweg en lange dropper) een groot voordeel op concurrenten op klassiekere fietsen.

Ik miste wel bijna de start van de XCC, doordat de aangeduide startboxen niet gebruikt werden, maar kon nog net op de laatste startrij aansluiten. Na een knalstart en bijhorende inhaalrace, kwam ik als derde van alle Masters over de streep en dat bleek ruimschoots genoeg om de titel bij de Masters 2 binnen te halen. Wat een verrassing!!

Twee dagen later ging de nog belangrijkere XCO door. Ik nam een superstart en stoomde al snel door naar de eerste plaats. Die moest ik jammer genoeg afgeven op de langste klim aan een voor mij onbekende tegenstander. Die slaagde er in om seconde na seconde van mij weg te sluipen. Ik reed mijn tempo, maar voelde dat de XCC nog in mijn benen zat. Ook technisch ging het nét niet perfect. Tot ik ineens horde dat mijn achterstand van 30s naar 15s was teruggevallen. Plots ging ik naar ultrafocus en lukte alles perfect. In de voorlaatste afdaling reed ik de laatste 8s dicht en ik probeerde op de volgende helling om meteen weg te rijden. Dat lukte me niet, maar ik kon wel in koppositie aan de laatste afdaling en klim beginnen. Vol risico vloog ik bergaf, maar dat deed mijn tegenstander ook. Het moest dus op de laatste klim gebeuren! Daar kon ik nog nét twee keer even rechtstaan en wegrijden! Helemaal kapot kwam ik aan, maar wel als Kampioen!  Wat een emoties gingen er toen door me heen!! Het filmpje van die laatste klim, met al die supporters die me vooruit riepen, dat zal me altijd bijblijven. Merci iedereen!!

Dubbele Belgisch Kampioen, wie had dat gedacht??

Meteen na de podiumceremonie, maar niet nadat we eerst mijn verzorger en vriend Steven Baert hadden getrakteerd op een etentje, vertrokken we weer op reis naar Italië. Na een weekje in een vallei aan het einde van de wereld te zitten, namen Itske en ik deel aan de Royal Ultra Sky Marathon. Dat dat een hele belevenis was, bleek al snel. Dat het boven mijn technische petje was, ook. Ik besloot halverwege te switchen naar de kortere afstand en finishte heelhuids als 30e.

Na nog wat rondtrekken met onze camper en biken op de mooiste plekken, reden we midden augustus terug naar huis. Zo kon ik deelnemen aan de volgende BAMS, de Chouffe marathon. Ik werd er 3e Master 2 na een deftige wedstrijd, maar vanaf nu stond alles in het teken van mijn laatste twee doelen: de eindoverwinning in de BAMS en het BK marathon in Bouillon!

Ik trainde hard, lette op mijn eten en stond met heel veel zin aan de start van de XC van Langdorp begin september. Wat had ik een lekkere benen! Alleen Kurt Tempst bleek sterker, al had ik hem na een valpartij van hem nog bijna te pakken! Tweede dus, maar ik had nog energie over…

En dus reed ik snel naar huis, zag Léonie naar de tweede plaats bij de dames op de 5 km lange Ballonloop lopen en startte zelf op de 10 km. Ik werd er 12e in 35’39 na een stevige finish.

Ik leek helemaal klaar voor het BK marathon in Bouillon, dat met zijn 120 km en 3600 hoogtemeters een beest van een wedstrijd was, maar daar had ik mijn enige offday van het jaar en werd slechts 4e. Wat een teleurstelling! 

Ik had slechts een week tijd om hier van te herstellen en me klaar te stomen voor de laatste BAMS in Anhée. Na slechts vier uurtjes slaap door een trouwfeest, stond Steven aan mijn deur om naar d’Ardennen te rijden. Gelukkig vielen mijn benen nog best mee, al stootte ik er op een erg sterke Peter Verstraeten, die de week er voor Belgisch Kampioen was geworden. Maar ik werd wel mooi tweede en sleepte zo de eindoverwinning in de BAMS binnen!

Waarschijnlijk start ik op 1 oktober nog in de Flanders Cup in Dessel, zodat ik nog eens in mijn mooie kampioenentrui kan rijden.

Maar vanaf nu gaat al mijn aandacht naar onze WaaslandMTBschool, waar we kids en jongeren leren proeven van onze fantastische sport.